شب اول خونه دانشجویی.

سال عجیبی بود. پُر بود. نود و هفت به طرز نجیبانه‌ای از هر دست که دادم بهم پس داد. کفه‌ی خنده و خوشی و یادگرفتناش هم سنگین‌تر بود.
شایان عزیزم که تا میام ازش بگم کلمه‌ها کم و ناقص میشن، پیدا شدن الهه و حسن که باهاشون معنای دوست صمیمی رو دارم می‌فهمم، تجربه‌ی زندگی خوابگاهی، بدو بدو برای خونه گرفتن، درس دادن به کلاس سومی‌های پرورشگاه، اسکیس زدنای تو بازار، کتابای خوبی که خوندم.. همشون امسال بودن و چقدر هم باحال و واقعی.
خداحافظ نود و هفت؛ می‌خوام فقط قشنگیات یادم بمونه.

شب اول خونه دانشجویی....

شب اول خونه دانشجویی....

احساس بالغیت عجیبی بهم دست داده. همش دلم می‌خواد ادویه‌های تو کابینتو در بیارم از اول بچینم.

شب اول خونه دانشجویی....